Zbiór druków do pobrania

 

Zbiór ogłoszeń i zarządzeń

 

Wykaz telefonów w Urzędzie Miejskim

 

Skrócony Poradnik Przedsiębiorcy

 

Janów Lubelski - Leśny Skarbiec

 

Instytucje w Unii Europejskiej

 

 

 

Komisja Europejska

Rada Europejska

Rada Unii Europejskiej

Parlament Europejski

Europejski Trybunał Sprawiedliwości i Sąd Pierwszej Instancji

Europejski Trybunał Obrachunkowy

Komitet Ekonomiczno-Społeczny

Komitet Regionów

Europejski Bank Inwestycyjny

Europejski Fundusz Inwestycyjny

Europejski Bank Centralny

Rzecznik Praw Obywatelskich - Ombudsman

Eurosta


Komisja Europejska (Commission Européenne, European Commission).

Jest głównym organem wykonawczym Wspólnot, jest organem kolegialnym, ponadnarodowym. Jej członkowie nie reprezentują interesów poszczególnych państw, z których pochodzą, ale interesy wspólnotowe. Komisja nazywana jest także strażnikiem traktatów.

Uprawnienia i obowiązki Komisji Europejskiej wynikają z Artykułu 155 Traktatu o WE. Komisja ma wyłączne prawo inicjatywy legislacyjnej, ma prawo wydawania aktów prawnych, będących przepisami wykonawczymi do rozporządzeń Rady UE, sprawuje nadzór nad wykonywaniem postanowień traktatów i decyzji podjętych przez organy Wspólnot (tzw. funkcja strażnika traktatów). Komisja Europejska zarządza Wspólnotami Europejskimi i administruje środkami finansowymi.

Komisja Europejska podejmuje decyzje na zasadzie zwykłej większości głosów, przy kworum ustalonym na poziomie 11 komisarzy obecnych podczas głosowania. Komisja składa się z dwudziestu komisarzy. Przewodniczący Komisji Europejskiej musi zostać wybrany, na zasadzie konsensu, przez państwa członkowskie UE. Kandydaci na komisarzy, po wcześniejszych konsultacjach między rządami, są zgłaszani przez państwa członkowskie. Kadencja Komisji Europejskiej trwa pięć lat.

Zgodnie z postanowieniami Traktatu Nicejskiego Polska będzie miała prawo do desygnowania jednego komisarza.
Siedzibą Komisji Europejskiej jest Bruksela. Za organizację pracy całej Komisji odpowiada Sekretariat Generalny. Każdy komisarz nadzoruje pracę jednej lub kilku Dyrekcji Generalnych.

europa.eu.int/comm/index_en.htm

do góry do góry

 

Rada Europejska (Conseil européenne, European Council)

 

Powstała w sposób samoistny, bez stosownych zapisów umownych, dopiero Jednolity Akt Europejski z 1986 r. określił podstawy prawne jej funkcjonowania, nie czyniąc z niej jednak organu Wspólnot Europejskich, ani też nie definiując jednoznacznie jej zadań. Wiodąca rola Rady Europejskiej została przypieczętowana przez Traktat z Maastricht. Rada Europejska przekształciła się w instytucję z konferencji szefów rządów i państw członkowskich WE odbywających się od lat 60-tych. W czasie obrad szczytu w Paryżu, prezydent Francji, Valery Giscard d'Estaing, zaproponował regularną 78 organizację spotkań. Propozycja została przyjęta, dzień 10 grudnia 1974 r. jest uważany za datę narodzin Rady Europejskiej. Od 1986 r. regularne spotkania Rady Europejskiej odbywają się dwa razy w roku, pod koniec każdego półrocza. Ponadto Rada Europejska jest przeważnie zwoływana dodatkowo, na jedno lub dwa posiedzenia w ciągu roku, tak zwane "szczyty nieformalne". Spotkania Rady Europejskiej są organizowane przez państwo sprawujący Prezydencję w UE, którego głowa państwa lub szef rządu przewodniczy Radzie. Jest odpowiedzialny za opracowanie dokumentu końcowego, zawierającego najważniejsze ustalenia z posiedzenia Rady (Wnioski Prezydencji). Dokument ten jest następnie przedstawiany do wiadomości Parlamentowi Europejskiemu. Dotychczas spotkania Rady Europejskiej odbywały się w miastach zaproponowanych przez Prezydencję UE, na terenie kraju Prezydencji. W aneksie do Traktatu Nicejskiego, znajduje się deklaracja stanowiąca, iż od 2002 r. połowa dorocznych spotkań Rady Europejskiej (a co najmniej jedno w ciągu roku) będzie organizowana w Brukseli; kiedy zaś skład Unii zwiększy się do osiemnastu członków, wszystkie spotkania Rady Europejskiej mają odbywać się w Brukseli. Zadania Rady Europejskiej zostały określone w Artykule D Traktatu z Maastricht stwierdzającym, że "Rada Europejska nadaje Unii impulsy niezbędne do jej rozwoju i określa ogólne wytyczne jej polityki". Potwierdzono tym samym wiodącą rolę Rady Europejskiej w zapewnianiu postępów integracji europejskiej. Organy Wspólnot Europejskich są w stosunku do Rady Europejskiej organami wykonawczymi. Tematyka obrad Rady Europejskiej nie jest ograniczona żadnymi ustaleniami. Decyzje są przez Radę Europejską podejmowane nie w drodze głosowania, ale na zasadzie kompromisu i konsensu. Teksty wniosków prezydencji, tzw. konkluzje prezydencji, dokumentów przyjmowanych w czasie posiedzenia szczytu Rady dostępne są na stronie Rady.

ue.eu.int/en/Info/eurocouncil/index.htm

do góry do góry

 

Rada Unii Europejskiej (Conseil de l'Union Européenne, Council of the European Union)

 

Jest głównym organem decyzyjnym Wspólnot Europejskich. Jest organem międzyrządowym, którego zadaniem jest realizacja wynikających z traktatów celów Wspólnot, a zarazem reprezentowanie i ochrona interesów państw członkowskich.

W skład Rady UE wchodzą przedstawiciele państw członkowskich (po jednym z każdego) na szczeblu ministerialnym. W zależności od omawianych spraw, Rada UE obraduje np. w składzie ministrów ds. gospodarki i finansów (tzw. ECOFIN). Rady spotykają się zgodnie z harmonogramem ustalonym przez Prezydencję Unii Europejskiej. Siedzibą Rady UE jest Bruksela, gdzie odbywają się spotkania (z wyjątkiem kwietnia, czerwca i października, kiedy Rada obraduje w Luksemburgu).

Decyzje Rady UE zapadają - w zależności od ich przedmiotu - w trzech trybach: jednomyślnie, większością kwalifikowaną, lub zwykłą większością głosów państw członkowskich. Większość postanowień jest podejmowana w trybie głosowania kwalifikowanego. Przyjęty system "ważenia" głosów poszczególnych państw ma zapewnić równowagę między dużymi i małymi państwami członkowskimi. Uwzględnienia ich potencjał ekonomiczny i liczbę ludności. Ogólna liczba 87 głosów jest obecnie podzielona między poszczególne państwa w sposób następujący: Francja, Niemcy, Wielka Brytania, Włochy - po 10, Hiszpania - 8, Belgia, Grecja, Holandia, Portugalia - po 5, Austria i Szwecja - po 4, Dania, Finlandia, Irlandia, po 3, Luksemburg - 2 głosy. Jeśli głosowanie odbywa się na wniosek Komisji, dla jego przyjęcia wymagane są co najmniej 62 głosy opowiadające się za wnioskiem, a w innych przypadkach - co najmniej 62 głosów oddanych przez co najmniej 10 państw. Mniejszość blokująca wniosek wynosi obecnie 26 głosów.

Traktat Nicejski wprowadza nowy podział głosów w Radzie UE, przydzielając zarazem odpowiednią liczbę głosów dwunastu przyszłym nowym członkom - krajom negocjującym obecne warunki przystąpienia do UE. Ogólna liczba głosów w przyszłej Radzie UE została ustalona na 345, w tym cztery największe państwa - Niemcy, Wielka Brytania, Francja i Włochy - dysponować będą 29 głosami każde, Hiszpania - 27, Holandia - 13, Grecja, Belgia i Portugalia - po 12, Szwecja i Austria - po 10, Dania, Finlandia i Irlandia - po 7 oraz Luksemburg - 4 głosami. Analogicznie, dla nowych członków zarezerwowano: w przypadku Polski - 27 głosów, Rumunii - 14, Czech i Węgier - po 12, Bułgarii - 10, Słowacji i Litwy - po 7, Łotwy, Słowenii, Estonii i Cypru - po 4 oraz Malty - 3 głosy. Do podjęcia decyzji kwalifikowaną większością potrzeba będzie co najmniej 258 głosów oddanych przez większość państw (jeśli głosowanie będzie się odbywać na wniosek Komisji Europejskiej) lub dwie trzecie państw (w innych przypadkach). Postanowiono także, że za decyzją podejmowaną kwalifikowaną większością muszą głosować państwa, których ludność odpowiada co najmniej 62 proc. całkowitej ludności UE.

W sprawach najważniejszych dla Unii Europejskiej i państw członkowskich nadal obowiązuje zasada podejmowania decyzji jednomyślnie: m.in. w kwestii rozszerzenia Unii i przyjęcia do niej nowych państw, zmiany treści traktatów lub wprowadzenia w życie nowej wspólnej polityki. Głosowanie zwykłą większością głosów, kiedy to każde państwo członkowskie dysponuje jednym głosem, obowiązuje natomiast w sprawach o mniejszym znaczeniu, np. proceduralnych.

ue.eu.int/en/summ.htm

do góry do góry

 

Parlament Europejski (Parlement européen, Europaen Parliament)

 

Wywodzi się ze Zgromadzenia Parlamentarnego Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Po utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, na mocy Traktatu o fuzji, powstało Europejskie Zgromadzenie Parlamentarne, którego nazwę zmieniono w 1962 r. na Parlament Europejski. Do 1979 r. deputowani do Parlamentu Europejskiego byli delegowani przez parlamenty narodowe państw członkowskich, począwszy od 1979 r. wybierani są w wyborach powszechnych i bezpośrednich. Ostatnie wybory do Parlamentu Europejskiego odbyły się w dniach 10-13 czerwca 1999 r. Kadencja Parlamentu trwa pięć lat. Kolejne wybory odbędą się w czerwcu 2004 r.

W Parlamencie Europejskim zasiada 626 deputowanych. Liczba miejsc w Parlamencie przypadająca na poszczególne państwa członkowskie ustalana jest proporcjonalnie do liczby ludności. Traktat Nicejski ustalił przyszłą liczbę mandatów na 732. Najwięcej posłów 99 będą miały Niemcy; Wielka Brytania, Francja i Włochy po 72, Hiszpania - 50, Holandia - 25, Belgia, Grecja i Portugalia - po 22, Szwecja - 18, Austria - 17, Dania i Finlandia - po 13, Irlandia - 12 oraz Luksemburg - 6. Przyszłym krajom członkowskim przyznano następującą liczbę miejsc w Parlamencie: Polsce - 50, Rumunii - 33, Czechom i Węgrom - po 20, Bułgarii - 17, Słowacji - 13, Litwie - 12, Łotwie - 8, Słowenii - 7, Estonii i Cyprowi - po 6 oraz Malcie - 5.

    Zakres uprawnień Parlamentu Europejskiego:

  • uprawnienia w procesie legislacyjnym (procedury: konsultacji, współpracy i współdecydowania),

  • uprawnienia związane z uchwaleniem budżetu,

  • uprawnienia kontrolne.

Parlament Europejski może zgłosić wobec Komisji Europejskiej wotum nieufności, może zadawać pytania, zatwierdza skład nowej Komisji, wyraża zgodę (avis conforme w sprawie ratyfikacji traktatów akcesyjnych i umów stowarzyszeniowych), wybiera europejskiego rzecznika praw obywatelskich. Parlament Europejski nie ma prawa do inicjatywy legislacyjnej, natomiast współpracuje z Radą UE i Komisją Europejską przy ustanawianiu prawa wspólnotowego.

Siedzibą Parlamentu Europejskiego jest Strasburg, jednak niektóre jego sesje odbywają się w Brukseli. Sekretariat Parlamentu mieści się w Luksemburgu. Sesje plenarne Parlamentu organizowane są raz w miesiącu (z wyjątkiem sierpnia) i trwają zazwyczaj tydzień. Posłowie do PE są zorganizowani nie w grupy narodowościowe, ale - zgodnie ze swymi orientacjami politycznymi - w grupy (frakcje) polityczne.

Decyzje Parlamentu zapadają na zasadzie absolutnej większości oddanych głosów, o ile nie zostało to inaczej przewidziane w traktacie.

www.europarl.eu.int/home/default_en.htm

do góry do góry

 

Europejski Trybunał Sprawiedliwości i Sąd Pierwszej Instancji

(Court de Justice et le Tribunal de Premiere Instance, Court of Justice and Court of First Instance)

 

Trybunał Sprawiedliwości został utworzony w 1952 r. na mocy Traktatu Paryskiego, jako organ Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. Później, od 1957 r., zaczął funkcjonować jako instytucja trzech Wspólnot Europejskich. Jego kompetencje określone są w traktatach założycielskich WE (w art. 164-188 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej), a polegają na kontroli stosowania prawa wspólnotowego, interpretowaniu prawa wspólnotowego i wpływie na rozwój unijnej legislacji.

Od 1995 r. Trybunał Sprawiedliwości składa się z piętnastu sędziów i ośmiu (dziewięciu) adwokatów generalnych, zwanych także rzecznikami generalnymi. Sędziowie i adwokaci generalni są wybierani na mocy uzgodnień pomiędzy rządami państw członkowskich, a ich kadencja trwa sześć lat. Sędziowie, spośród własnego grona wybierają na okres trzech lat przewodniczącego Trybunału. Trybunał orzeka zwykle w rozpatrywanych przez siebie sprawach w składzie trzech lub pięciu sędziów (zawsze musi być liczba nieparzysta), zwykłą większością głosów. W przypadku skarg państw członkowskich lub instytucji wspólnotowych Trybunał Sprawiedliwości rozpatruje skargę w pełnym składzie. Adwokaci generalni odgrywają wobec sędziów rolę wspomagającą. Cieszą się oni tym samym statusem, co sędziowie. Rozprawa przed Trybunałem toczy się w języku powoda (jeden z języków urzędowych Wspólnot), obrady Trybunału nie są jawne, zaś językiem roboczym Trybunału jest język francuski. Trybunał Sprawiedliwości i Sąd Pierwszej Instancji mają swoją siedzibę w Luksemburgu. Trybunał Sprawiedliwości ma kompetencje jako: sąd konstytucyjny - rozpatruje naruszenia postanowienia traktatów, określa prawa i obowiązki instytucji, relacje między UE a państwami członkowskimi; jako sąd administracyjny - zajmuje się skargami osób fizycznych i prawnych w związku z naruszeniami wspólnotowych aktów prawnych; jako sąd cywilny - orzekając w sprawach o naprawienie szkód spowodowanych przez instytucje lub urzędników Wspólnoty: jako sąd rozjemczy - w sporach między państwami członkowskimi oraz jako instancja opiniodawcza. Obecnie przed Trybunałem możliwe są następujące postępowania i skargi: postępowanie w sprawie legalności aktów prawnych (najczęściej wszczynane przez Komisje przeciwko państwu członkowskiemu z powodu naruszenia Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej lub umów zawartych przez WE z państwami trzecimi), skargi o unieważnienie, skargi o zaniechanie (przeciwko Radzie, Komisji lub Parlamentowi o zaniechanie wydania decyzji) oraz orzeczenie wstępne (wykładnia prawa i decyzja o obowiązywaniu prawa wspólnotowego w związku z toczącym się przed sądem krajowym postępowaniem), skarga na nie wywiązywanie się z zobowiązań, spory między urzędnikami a WE, postępowanie arbitrażowe, postępowanie w sprawie kontroli rozporządzeń, postępowanie o zawieszenie egzekucji oraz postępowanie odwoławcze przeciwko orzeczeniom Sądu Pierwszej Instancji.

W celu zmniejszenia liczby spraw wpływających do Trybunału Sprawiedliwości i umożliwienia mu bardziej efektywnego funkcjonowania, na mocy Jednolitego Aktu Europejskiego z 1987 r. powołano Sąd Pierwszej Instancji przy Trybunale Sprawiedliwości, który rozstrzyga kwestie o mniejszym znaczeniu dla funkcjonowania Wspólnot Europejskich: spory osób fizycznych i prawnych z instytucjami WE, Wspólnot z pracownikami oraz przedsiębiorstw z Komisją Europejską. Sąd Pierwszej Instancji zaczął funkcjonować w drugiej połowie 1989 r. Składa się on, podobnie jak Trybunał Sprawiedliwości, z 15 sędziów powoływanych przez rządy państw członkowskich na okres sześciu lat. Według Traktatu Nicejskiego, w skład Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Pierwszej Instancji będzie wchodził co najmniej jeden sędzia z każdego państwa członkowskiego, zaś łączna liczba sędziów będzie określona w Statucie Trybunału Sprawiedliwości. Apelacje wobec orzeczeń Sądu Pierwszej Instancji można wnosić do Trybunału Sprawiedliwości, natomiast orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości są ostateczne.

curia.eu.int/en/index.htm

do góry do góry

 

Europejski Trybunał Obrachunkowy (Cour des comptes, Court of Auditors)

 

Jest organem statutowym Wspólnot Europejskich. Inicjatywę powołania nowej niezależnej instytucji odpowiedzialnej za kontrolę finansową zgłoszono w czasie obrad szczytu w Kopenhadze w 1973 r. Trybunał Obrachunkowy został powołany 22 lipca 1975 r. na podstawie art. 4, 188a-188c i 206 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej a działalność rozpoczął w październiku 1977 r. Powierzono mu zadanie pełnienia kontroli finansowej we Wspólnotach: badanie zgodności z prawem i prawidłowości wszystkich wydatków i dochodów oraz ocenę racjonalności i prawidłowości zarządzania budżetem. Traktat z Maastricht z 1992 r. wzmocnił znacznie pozycję Trybunału Obrachunkowego, nadając mu status głównego organu WE. Siedzibą Trybunału Obrachunkowego jest Luksemburg.

Trybunał Obrachunkowy, po zamknięciu każdego roku obrachunkowego, składa sprawozdanie z wykonania budżetu, na podstawie którego Parlament Europejski udziela absolutorium Komisji Europejskiej. Swoje raporty i opinie Trybunał przyjmuje większością głosów. W skład Trybunału Obrachunkowego wchodzi piętnastu rewidentów, mianowanych na sześć lat przez Radę Unii Europejskiej, w drodze jednomyślnego głosowania, po zasięgnięciu opinii Parlamentu Europejskiego. Członkowie Trybunału wybierają ze swego grona Przewodniczącego na okres trzech lat. Trybunał może dokonywać kontroli również w czasie trwania roku obrachunkowego. Dokonuje on oprócz oceny formalnej również oceny skuteczności wykorzystywanych środków finansowych. Wszystkie organy i instytucje państw członkowskich mają obowiązek udzielenia Trybunałowi Obrachunkowemu wszelkie niezbędnej pomocy w prowadzeniu kontroli. Rewidenci są również uprawnieni do kontroli przepływu środków finansowych wspólnoty u wszystkich beneficjentów.

Na podstawie postanowień Traktatu Nicejskiego, w przyszłości każde państwo członkowskie będzie desygnować do Trybunału Obrachunkowego po jednym przedstawicielu, a zatwierdzanie zgłoszonych kandydatur przez Radę UE będzie się odbywać na drodze głosowania większościowego po konsultacji z Parlamentem Europejskim.

www.eca.eu.int

do góry do góry

 

Komitet Ekonomiczno-Społeczny (Comité économique et social, European Economic and Social Committee)

 

Powstał w 1958 r., na mocy art. 4 ust. 2 i art. 193-198 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej, jako wspólna instytucja EWG i EURATOMU. Jest organem doradczym, zadaniem którego jest wyrażanie opinii na temat polityki gospodarczej i społecznej w ramach Wspólnot Europejskich oraz w sprawach mogących mieć wpływ na sytuację gospodarczą i społecznej we Wspólnotach. Członkami Komitetu są reprezentanci świata gospodarczego, związkowego, przedstawiciele konsumentów, reprezentanci różnych zawodów i grup społecznych, których opinie mogą pomóc pozostałym organom.

Komitet składa się z 222 członków pochodzących z poszczególnych krajów UE, w tym z Niemiec, Francji, Włoch i Wielkiej Brytanii - po 24 osoby, Hiszpanii - 21, Austrii, Belgii, Grecji, Holandii, Portugalii i Szwecji - po 12, Danii, Finlandii i Irlandii - po 9 oraz z Luksemburga 6 osób. Członków Komitetu nominuje jednomyślnie Rada UE, na podstawie wniosków przedstawionych przez poszczególne rządy państw członkowskich, na których musi się znaleźć dwukrotnie więcej nazwisk niż liczba miejsc przypadających w Komitecie danemu krajowi. Kadencja Komitetu trwa cztery lata. Komitet wybiera ze swego składu 36 osobowe Prezydium, jego kadencja trwa dwa lata, każda z grup jest reprezentowana przez 12 osób oraz przewodniczącego i dwóch wiceprzewodniczących. Zgodnie z postanowieniami Traktatu Nicejskiego w skład Komitetu Ekonomiczno-Społecznego wejdzie po rozszerzeniu nie więcej niż 350 członków. Podział miejsc w Komitecie Społeczno-Ekonomicznym przyjęty w Traktacie Nicejskim uwzględnia państwa negocjujące członkostwo i przedstawia się następująco: Niemcy, Francja, Włochy, Wielka Brytania - po 24, Hiszpania, Polska - po 21, Rumunia - 15, Austria, Czechy, Holandia, Grecja, Portugalia, , Szwecja, Węgry, Bułgaria - po 12, Dania, Finlandia, Irlandia, Słowacja, Litwa - po 9, Łotwa, Słowenia i Estonia - po 7, Cypr, Luksemburg - 6 oraz Malta - 5. Nominacja proponowanych przez państwa członkowskie kandydatów na członków Komitetu będzie się odbywać w przyszłości na podstawie decyzji Rady UE podejmowanej kwalifikowaną większością głosów.

Komitet Ekonomiczno-Społeczny dzieli się na trzy podstawowe grupy reprezentujące interesy pracodawców, pracobiorców i inne środowiska gospodarczo-społeczne (w tym konsumentów). Ponadto w ramach Komitetu funkcjonują też grupy branżowe: ekonomiczna, finansowa i walutowa; stosunków zagranicznych; spraw socjalnych, kultury i edukacji; ochrony środowiska; zdrowia i konsumentów; 81 rolnictwa i rybołówstwa; rozwoju regionalnego i planowania przestrzennego; przemysłu, handlu, rzemiosła i usług; transportu, energii i badań jądrowych.

Komitet Ekonomiczno-Społeczny przygotowuje i udostępnia pozostałym organom WE opinie na temat określonych kwestii o wymiarze ekonomicznym i społecznym. Opinie te mogą być sporządzane na wniosek Rady i Komisji, jeśli są bezwzględnie wymagane (kolejne traktaty rozszerzały listę polityk, w których opinia Komitetu jest obligatoryjna) lub też mogą być rezultatem inicjatywy własnej Komitetu (uprawnienie to wynika z postanowień Traktatu o Unii Europejskiej). W Traktacie Amsterdamskim wprowadzono przepis, na mocy również Parlament Europejski zasięgał będzie opinii Komitetu Społeczno-Ekonomicznego. Nie są one formalnie wiążące ani dla Komisji Europejskiej, ani dla Rady, chociaż są zwykle brane pod uwagę przy podejmowaniu stosownych decyzji przez te instytucje. Komitet Społeczno-Ekonomiczny zbiera się na posiedzeniach plenarnych dziesięć razy w roku. Opinie są przyjmowane na zgromadzeniu plenarnym Komitetu zwykłą większością głosów, opinie Komitetu publikowane są w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich. Siedzibą Komitetu Ekonomiczno-Społecznego jest Bruksela.

www.esc.eu.int

do góry do góry

 

Komitet Regionów (Comité des Régions, Committee of the Regions)

 

Powołany do życia na mocy Traktatu o Unii Europejskiej (art. 4 ust. 2) oraz Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (art. 198a-198c), działalność rozpoczął w marcu 1994 r. Powołanie Komitetu Regionów miało zagwarantować możliwości reprezentowania interesów regionalnych i lokalnych organizacji samorządowych oraz ich włączenie w proces integracji europejskiej. Komitet Regionów jest instytucją doradczą, a jednocześnie pełni funkcję przedstawicielską wobec reprezentowanych przez siebie instytucji i organizacji. Postulat regionów o stworzeniu niezależnego gremium o szerokich kompetencjach i prawie do wnoszenia skarg nie został w Maastricht spełniony. Jego liczebność i skład: 222 politycznych reprezentantów regionalnych i lokalnych organizacji samorządowych. Członkowie Komitetu (i ich zastępcy) są mianowani jednomyślnie przez Radę UE, na podstawie wniosków składanych przez poszczególne państwa członkowskie na okres czterech lat. Wybierają oni spośród siebie, na dwa lata, przewodniczącego oraz prezydium.

W Traktacie Nicejskim określono górny limit liczby jego członków na 350 osób oraz zarezerwowano miejsca w Komitecie dla przedstawicieli pochodzących z nowych państw członkowskich według takiego samego klucza, jak w przypadku Komitetu Ekonomiczno-Społecznego. Rada UE będzie w przyszłości zatwierdzać listę członków Komitetu i ich zastępców, sporządzoną na podstawie propozycji państw członkowskich, kwalifikowaną większością głosów.

Komitet Regionów musi być na mocy traktatów konsultowany przez inne organy WE w pewnych dziedzinach, jak np. w sprawach związanych z funkcjonowaniem funduszy regionalnych i Funduszu Spójności oraz w odniesieniu do działań w zakresie edukacji, kultury, ochrony zdrowia i budowy sieci transeuropejskich. Komitet może też przygotowywać i przedstawiać z własnej inicjatywy opinie na różne tematy. W ramach Komitetu pracuje osiem stałych komisji i cztery podkomisje. Komitet Regionów korzysta - ze względów oszczędnościowych - ze struktury administracyjnej Komitetu Ekonomiczno-Społecznego. Wydawane przez Komitet Regionów opinie nie są wiążące, jednak, mimo braku realnego wpływu na podejmowane decyzje, okazał się instytucją sprawnie funkcjonująca i ważną w kształtowaniu polityki regionalnej. Komitet Regionów współpracuje z Komisją szczególnie w kwestiach zawierania "terytorialnych paktów zatrudnienia". Na mocy postanowień Traktatu Amsterdamskiego również Parlament Europejski musi zasięgać opinii Komitetu.

www.cor.eu.int/home.htm

do góry do góry

 

Europejski Bank Inwestycyjny

 

Powstał 1 stycznia 1958 r., jego siedzibą jest Luksemburg. Członkami EBI są wszystkie państwa członkowskie, zarządzany jest przez Radę Gubernatorów w skład, której wchodzi 15 ministrów finansów ustalających zasady polityki kredytowej, Radę Administracyjną, odpowiedzialną za przestrzeganie zasad traktatowych, decydującą o udzielaniu kredytów i gwarancji na pożyczki oraz przez Radę Dyrektorów. Jest bankiem udzielającym pożyczek lub gwarancji w celu sfinansowania projektów inwestycyjnych przyczyniających się do harmonijnego rozwoju UE - poziom współfinansowania nie przekracza z reguły 50 proc. wartości inwestycji. Nie kieruje się w działalności własnymi korzyściami finansowymi. Kredyty udzielane są podmiotom prywatnym i publicznym na sfinansowanie inwestycji w zakresie infrastruktury, energetyki, przemysłu, usług i rolnictwa. Kapitał EBI wnoszony jest przez państwa członkowski i wynosi 100 mld. Euro.

Środki EBI wykorzystywane są również po za UE, np. korzystają z nich państwa stowarzyszone i kraje strony konwencji z Lomé.

www.eib.eu.int

do góry do góry

 

Europejski Fundusz Inwestycyjny

 

Instytucja finansowa powołana do życia w 1994 roku w celu wspierania tworzenia, wzrostu i rozwoju drobnej i średniej przedsiębiorczości. Kapitał początkowy funduszu wynosił 2 mld ecu, w tym 40 proc. pochodziło z Europejskiego Banku Inwestycyjnego, 30 proc. - z Komisji Europejskiej i 30 proc. z instytucji finansowych państw członkowskich Unii Europejskiej. Potencjalne inwestycje tego funduszu mają osiągnąć do roku 2003 około 3 miliardy euro. Instrumenty gwarancyjne Europejskiego Funduszu Inwestycyjnego ułatwiają dostęp do finansowania deficytu w działalności małych i średnich przedsiębiorstw, stymulowania wzrostu ekonomicznego i tworzenia nowych miejsc pracy w państwach UE i państwach kandydujących.

www.eif.eu.int

do góry do góry

 

Europejski Bank Centralny (Banque Centrale Européenne, European Central Bank)

 

Został utworzony na podstawie art. 4a, 105-19d Traktatu o Unii Europejskiej oraz protokołu dotyczącego statutu Europejskiego Systemu Banków Centralnych i EBC stanowiącego cześć tego traktatu. Członkami Europejskiego Banku Centralnego są narodowe banki centralne państw uczestniczących w Unii Gospodarczej i Walutowej. Narodowe banki centralne wraz z EBC tworzą Europejski System Banków Centralnych. Najwyższym gremium decyzyjnym EBC jest Rada EBC, składająca się z zarządu i prezesów narodowych banków centralnych. Każdy członek rady dysponuje jednym głosem, decyzje podejmuje się zwykłą większością głosów (w przypadku równej ilości głosów decydujący jest głos prezesa); wyjątek stanowi głosowanie w sprawie rezerw walutowych, kapitału i wykorzystania zysków EBC. W tych sprawach decyzję podejmują wyłącznie prezesi narodowych banków centralnych, głosy waży się stosownie do udziału narodowych banków centralnych w kapitale założycielskim EBC. Udział w kapitale określa się z kolei na podstawie liczby ludności i wysokości PKB danego państwa. Bankiem kieruje prezes, wiceprezes i maksymalnie 4 członków, członkowie zarządu powoływani są na osiem lat. EBC podejmuje decyzje dotyczące polityki pieniężnej, dążąc do zapewnienia stabilności cen, wspiera politykę gospodarczą, o ile nie wpływa to negatywnie na poziom stabilizacji cen. Zgodnie Traktatem z Maastricht EBC i narodowe banki centralne są niezależne od instytucji europejskich i narodowych.

www.ecb.int

do góry do góry

 

Rzecznik Praw Obywatelskich (Ombudsman)

 

Na mocy Traktatu z Maastricht Parlament został upoważniony do mianowania Europejskiego Rzecznika Praw Obywatelskich. Do zadań Rzecznika należy przyjmowanie zażaleń od każdego obywatela Unii lub osoby prawnej zamieszkałej lub mającej swą siedzibę w granicach Wspólnoty. Skargi mogą być związane z wadliwym zarządzaniem w instytucjach lub organach Unii, za wyjątkiem Trybunału Sprawiedliwości. Błędy w administracji dotyczą zarówno niekompetencji (zbyt długa zwłoka, pomyłki w przestrzeganiu procedury, itp.), jak również umyślnego popełniania błędów. Ombudsman może badać sprawę zarówno z własnej inicjatywy, jak i w przypadku skargi wniesionej do niego czy za pośrednictwem członków Parlamentu Europejskiego, wyjąwszy jedynie te sprawy, które dotyczą procedur prawnych. Rzecznik nie może nakładać sankcji. Okres sprawowania przez niego urzędu jest zbliżony z kadencją Parlamentu. Ombudsman co roku składa roczne sprawozdanie ze swoich badań przed Parlamentem.

1, Av. du President R. Schuman Bp 4036

7001 Strasbourg CEDEX

France

Tel. (0-033) 388-17-23-13 Fax (0-033) 388-17-90-62

www.euro-ombudsman.eu.int

do góry do góry

 

Eurostat 

 

jest biurem statystycznym UE. Siedzibą tej instytucji jest Luksemburg. Biuro gromadzi informacje dostarczane przez państwa Wspólnoty, choć dane te są nie zawsze wszechstronne i wiarygodne, a wiele z nich stwarza problemy ze względu na nieporównywalność. Eurostat wydaje rocznie kilkanaście opracowań statystycznych dotyczących rolnictwa, ekonomii, energetyki i handlu. Publikacje zawierają porównania dotyczące państw członkowskich, innych krajów europejskich, a także Japonii i Stanów Zjednoczonych. Po zniesieniu granic pomiędzy krajami UE w ramach programu jednolitego Rynku, Eurostat opracował nowy system gromadzenia danych statystycznych o handlu wewnętrznym na obszarze Wspólnoty o nazwie Intrastat. System ten zaczął funkcjonować 1 stycznia 1993 r. Jego głównym zadaniem jest zbieranie informacji bezpośrednio od podmiotów gospodarczych i jest ściśle powiązany z systemem naliczania i ściągania podatku od wartości dodanej (VAT).

europa.eu.int/comm/eurostat

do góry do góry

 

 


Pogoda dla Janowa Lubelskiego na dzisiaj

Plan miasta w szczegółach

Zbiór wszelkich informacji turystycznych

Wykaz placówek zdrowia - przychodnie, apteki i inne..

Rozkład jazdy autobusów, busów - wykaz stacji paliw i usług

Kalendarz imprez kulturalnych i sportowych

Kalendarz wystaw i imprez na 2007r.

Opis ścieżek rowerowych w okolicy Janowa Lub.

Obejrzyj nasze fotoreportaże z różnych imprez

 

Wszystkie wydania GJ w wersji elektonicznej

 

Wszystko o gminnej lidze piłki halowej, tabele, wyniki itp.


Strona Ośrodka Sportu i Rekreacji "Zalew"

 

Strona Festiwalu Filmowego FART



Urząd Miejski, ul. Jana Zamoyskiego 59, 23-300 Janów Lubelski,  tel: +48 15 87-24-330, fax: +48 15 87-24-670. e-mail: janowlub_m@woi.lublin.pl

Strona została zoptymalizowana w przeglądarkach: Internet Explorer, Mozilla Firefox oraz Opera, wymagana rozdzielczość obrazu min. 1024 x 768

(c) COPYRIGHT 2006 URZĄD MIEJSKI JANÓW LUBELSKI